به لوازم خانگی یا پانل‌های دیواری سرامیکی لعاب‌دار که از پخت گل خاک رس ساخته می‌شوند و با رنگ‌ها و نقش و نگار‌های مختلف تزئین می‌شوند، «چینی» می‌گویند؛ «چینی‌کاری» نیز به تکنیک‌های تزئین و ساخت منحصربفردی نظیر «میناکاری»، «لوسترکاری»، «پرداخت» و «زیرلعابی» می‌گویند که از قرن دوازدهم تا کنون، در هنر سنتی تزئین ظروف چینی در ترکیه توسط هنرمندان صنایع دستی مورد استفاده قرار گرفته‌اند.
استادکاران چینی از قدن شانزدهم تا کنون با بکارگیری دستور‌العمل‌های الهام‌گرفته شده از طبیعت، در تزئین چینی‌ها از تکنیک «زیرلعابی» استفاده می‌کنند. در این تکنیک، گِل چینی طبق دستورالعمل مربوطه آماده و به خمیر تبدیل می‌شود.
پس از شکل‌دهی به خمیر، لایه‌ی آستری روی آن مالیده می‌شود و پس از خشک شدن، آن را در اجاق‌های مخصوص می‌پزند تا سطح صاف و صیقلی تحت عنوان «بیسکوئیت» حاصل شود. سپس طرح و نقش‌های تزيینی با تکنیک قلاب‌بافی روی کاغذ سوراخ می‌شوند و با استفاده از گرده‌ی خاکستر به سطح منتقل می‌شود، سپس توسط هنرمند با استفاده از قلموی سیاه نقاشی می‌شوند. در آخر، سطح سرامیک را با لعاب می‌پوشانند و آن را برای دومین بار در حرارات ۹۴۰-۹۰۰ درجه‌ی سانتیگراد می‌پزند، به این ترتیب مراحل ساخت چینی به پایان می‌رسد.
