İran ile birlikte Azerbaycan, Kazakistan, Kırgızistan ve Türkiye de lavaş yapma ve paylaşma kültürü sosyal işlevleri de olan geniş çapta uygulanmış bir gelenektir. Ekmeğin (lavaş, gözleme veya yufka) hazırlanması ve pişirilmesi birden fazla kişinin katıldığı (genellikle aile üyeleri) grup dayanışması gerektiren bir iştir. Kırsal kesimlerde, komşular birlikte sürece katılır ve geleneksel tandırlarda ekmeği yaparlar. Genellikle tandır veya sac kullanılır. Ziyafet, düğün, doğum, cenaze törenleri ve bayramlarda dualar eşliğinde ekmek dağıtılır. İran ve Azerbeycan da yeni evlenen çiftlere, bereket ve refah dileği olarak gelinin omuzlarına ekmek konulur. Kazakistan'daki cenaze törenlerinde ekmeğin ölen kişiyi koruyacağına inanılır. Kırgızistan'da ekmeğin paylaşılmasının ölen kişilere daha iyi bir yaşam sağlayacağına inanılır. Aileler de ve usta-çırak ilişkisi içinde uygulanan bu kültürde misafirperverlik, dayanışma ve topluluğa ait ortak kültürel kökleri vurgulayan inançlar sembolize edilmektedir.
